woensdag 5 december 2012

Wat wilde ik?

Vorige winter was er één van het kaliber way too fast. Ik rende veel kilometers, werkte mezelf over de kop en ziek in het ziekenhuis (60 uur/week? sure, sure), maar tegelijkertijd: ik leerde er zoveel dat ik nooit opgaf of wegbleef. In de weekenden lag ik soms helemaal kapot maar een beetje niks te doen (of ik sliep in 4 bedden/steden in 4 dagen). Daar is niets cools aan. Dev herinnert me eraan, daarom heb ik haar niet op mijn iPod staan.

Ohja, en vorige winter was jij er nog.

De herinnering is mooi, maar naar omdat ze voorbij is, ik jou niet meer spreek. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan, denk ik dan. All my ways, through the dark* - en dat zijn er nogal wat. Fietsend van kamer naar appartement en weer terug. De gracht waarschuwde me niet. Er is een tijdje dat ik wenste dat ik er in was gevallen, liever dat dan geloven en hopen elke keer.

Toch kan ik mezelf niets kwalijk nemen, zo ben ik dan wel weer. Ik ben inmiddels diegene voor mezelf: die mij thuis opwacht, natgeregende spullen van me afhaalt, me meeneemt naar de keuken of verwarmde slaapkamer. Ik ren voor mezelf, ik vlieg alleen voor mij. Er is niemand voor wie ik zo graag in vorm wil zijn als voor mij. Alles voor mij.
Omdat als ik gelukkig ben, alles zoveel makkelijker gaat.

Het is alweer meer dan een jaar geleden en er is zoveel gebeurd in de tussentijd, maar soms is dit het enige waarover ik schrijven, denken en dromen kan in deze stad. En die pijn is er alleen maar omdat ik hoop dat het ieder moment allemaal een betekenis kan krijgen. Dat is nou hoop: het (soms tamelijk idiote) idee dat alles uiteindelijk een goede bedoeling heeft.
Het is pijnlijk omdat ik stiekem graag naar Dev luister en één van je stokjesvriendinnetjes wil zijn.

    Het is in mijn dromen mooier dan het ooit geweest is.

Desalniettemin zijn het elegante dromen, die van iets nietsbetekends een verhaal maken. Die een persoon scheppen die nooit bestaan heeft. De titelvraag is gemakkelijk te beantwoorden, want ik wilde precies dat waar het bij mij altijd om draait. Grappig: je lijkt zo'n uitzondering, maar in het totaalplaatje ben je één van vele dezelfde dromen. Alleen de decors en figuranten veranderen.

Simpel, dat is die vraag. Simpel ook: ik kan zonder, dus ik stop er mee.

* Ook al zingt ze dat niet

2 opmerkingen:

  1. Mooi, herkenbaar. Al dat idealiseren als je (dag)droomt. Soms is het beter om te blijven dromen. Er niets van komt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'Ik ben inmiddels diegene voor mezelf: die mij thuis opwacht, natgeregende spullen van me afhaalt, me meeneemt naar de keuken of verwarmde slaapkamer. Ik ren voor mezelf, ik vlieg alleen voor mij. Er is niemand voor wie ik zo graag in vorm wil zijn als voor mij. Alles voor mij.'
    Dit dus.
    En hoe ik nog steeds wanhopig mijn territorium bewaak, ook al wil niemand meer het tegendeel bewijzen.

    BeantwoordenVerwijderen