Living like Larry - How can a big brand be ignorant?

In november woedde er een grote brand in een kledingfabriek in Bangladesh. Je hebt er misschien al over gelezen: Tazreen Fashions heette het bedrijf, er werd kleding gemaakt voor o.a. C&A en Walmart. Door de brand stierven 123 medewerkers. Ter vergelijking: bij de vuurwerkramp in Enschede kwamen 23 mensen om het leven.

Ehh, Bangladesh en kleding, hoe zat dat ook alweer?
In Bangladesh (hoofdstad Dhaka) is kleding booming business. Na China is het de grootste textielexporteur ter wereld. Textiel zorgt er voor 80% van de exportwaarde ($20 miljard per jaar). Bangladesh is ook nog het goedkoopste land ter wereld om je kleding te laten maken, goedkoper dan China. Eén van de vele kledingfabrieken was Tazreen, waar op 26 november een verschrikkelijke brand uitbrak.

Hoe kon dat gebeuren?
Het gebouw van zeven verdiepingen vol naaisters voldeed niet aan de veiligheidseisen. Er waren te weinig nooduitgangen; makkelijk ontvlambare stoffen werden naast elektriciteitsgeneratoren bewaard en hoewel er verbouwd werd, waren de naaisters gewoon aan het werk. Een nooduitgang zat op slot, vertelt een meisje.
Ook werden sommige vrouwen tegengehouden terwijl zij wilden vluchten toen het brandalarm afging. Beveiligers van Tazreen blokkeerden de vluchttrap en meldden dat het om 'een test' ging.

Tazreen? Dat merk zegt me niks?
Tazreen maakte kleding voor onder andere C&A, maar in de asresten werden nog veel meer labels gevonden, zoals van Disney, Dickies, van het merk van P. Diddy en lingeriemerken. Deze bestelden niet rechtstreeks bij Tazreen, maar via hun tussenpersoon in Bangladesh. De tussenpersoon kiest zelf de fabriekjes uit. Veiligheid is ondergeschikt: het gaat om de laagste kosten. Zo kon het gebeuren dat deze onveilige werkgever door de mazen van de regels glipte. Dit was voor C&A overigens de eerste bestelling bij Tazreen.

Hoe konden grote bedrijven hier niets van weten?
Niets? - nouja, ik ben daar niet zeker van... Toch meldden de grote afnemers zoals C&A dat zij niet wisten dat de werkomstandigheden zo onveilig waren. Als zij dit inderdaad niet wisten, is dat te wijten aan de handel via tussenpersonen. Maar net zo goed is ons Westerse verlangen naar veel goedkope kleding een oorzaak.
Shima Pakhi, één van de medewerksters die wist te ontsnappen, verdiende trouwens $51. Per maand.

Maar los daarvan: het probleem is niet nieuw en om een uitzondering gaat dit niet. Sinds 2006 zijn er al 500 mensen in Bangladesh omgekomen door branden in textielfabrieken - en verandert er weinig tot niets, als het westen blijft vragen en kopen...

Meer lezen?
Het artikel van Jim Yardley begint met een ooggetuigenverslag. Erg indrukwekkend en je hebt het zo gelezen. Kijk ook eens naar de foto's. Niet omdat dat moet, maar om eens na te denken over wie de labeltjes in 90 seconden aan je kleding stickt.

Wat kun jij doen?
Blijven lezen. Bedrijven blijven pushen hun medewerkers, waar ook ter wereld, een veilige omgeving te geven. It's not enough to feel bad (and then promptly forget) about the workers who have died, schrijft Bim Adewunmi van the Guardian. I couldn't agree more.