Ciao cara!

Na twee dagen werken word ik hier ´s ochtends op beide wangen gekust. De zon brandt en brandt, maar het beste middel om respect te winnen blijkt een strakke lange broek. Netjes. Netjes betekent respect. Iedereen kleedt zich zo.

Er is zoveel om over te schrijven dat ik niet weet waar te beginnen.

Elke dag krijg ik meer bewondering voor wie besloot te blijven, of zelfs te schrijven. Het is net alsof ik Saviano´s boek rondloop, wacht – dat is ook zo. En ik kan niet liegen en zeggen dat ik nooit bang ben (die drugsogen die ik maandagmiddag tegenkwam met helemaal niemand in de buurt, wat eng). Maar ik kan ook niet voorwenden dat ik niet nieuwsgierig ben. Ik vind het machtig interessant en hartverscheurend. Ik wil hier eeuwig blijven – en soms ben ik blij dat ik ook een vliegticket terug naar huis heb, al is het dan pas over heel veel dagen.

Het dialect is een zee, prachtig maar ongrijpbaar. Ospedale – ossssjpe; domani – doma’ -  en dan nog alle woorden die ik gewoon niet ken. De mensen zijn ontzettend lief, maar wel oppervlakkig lief. Geeft niet, zeg ik tegen mezelf, ik zoek toch niks hier?  Nee, dat is niet waar: ik zou hier niks moeten zoeken, maar soms ben ik wel erg nieuwsgierig. Naar iets dieper dan oppervlakkig. Vriendschap sluiten met wie me nog vijandig aankijkt.

Maar ik ben er pas vijf dagen, vier nachten en de tijd is nog lang niet op. Gelukkig maar, want ik wil zoveel nog.

Dromen groeien hier, maar omdat ik studeer: stress is hier ook (en daar ga ik nu niet aan werken). Ik ga nu weer douchen, slapen en morgen om kwart voor zeven opstaan. Als de zon de aarde al verwarmt en de plakkerige straten nog viezer maakt. Als de groenteboer zijn hele handel naar buiten sleept. Weer zal ik groeten en teruggegroet worden, misschien vraagt iemand zich af wie ik eigenlijk ben. Ik zal wandelen en niet de bus nemen, want ik wil en zal alles nog zien hier.

Kijk, dat bedoel ik.